Leżałem w łóżku, już prawie zasypiając, gdy coś usłyszałem. Skrobanie. Ciche stukanie. Może nawet... mruknięcie? Otworzyłem oczy i wstrzymałem oddech. W pokoju było ciemno, a jedyne światło wpadało przez szparę w zasłonach. Co to było? „To tylko wiatr” – próbowałem się uspokoić. Ale wtedy dźwięk się powtórzył. Tym razem bliżej. Czułem, jak włosy na karku mi się unoszą. Pod łóżkiem coś było. Wziąłem latarkę z szafki nocnej, powoli opuściłem rękę na podłogę i... zaświeciłem pod łóżko. I wtedy to zobaczyłem. Para wielkich, błyszczących oczu patrzyła na mnie. Serce mi stanęło, ale zanim zdążyłem krzyknąć, stworzenie zrobiło coś niespodziewanego. Uśmiechnęło się. — Wreszcie mnie znalazłeś! – wyszeptało radośnie. To nie był potwór. To była... mała, kudłata istotka z wielkimi uszami i ogonem, który merdał jak u szczeniaka. — Gdzieś mi się zgubiłeś! – powiedziało. Gubiłem się? Ja? O co chodziło?! I zanim zdążyłem o cokolwiek zapytać, stworzonko chwyciło mnie za rękę i pociągnęło pod łóżko.