Do czasu, gdy nad rynkiem Emberbank zawisły festynowe chorągiewki, stara wieża zegarowa milczała już równo trzy tygodnie. Żadnego bicia w południe. Żadnego miękkiego dzwonu o zachodzie. Tylko kości wieży stojące na tle nieba jak dłoń ze zgiętymi palcami, udająca, że się nie trzęsie. June Reyes stała u podstawy wieży, bruk nagrzewał się przez jej trampki, i trzymała w dłoni wisiorek pozostawiony przez babcię. Był w kształcie klucza, z dziwnymi nacięciami, maleńkim dzwonkiem wyrzeźbionym w uchwycie i żółtą wstążką przewiązaną przy kółeczku. Metal był chłodny w cieniu, a potem cieplejszy, gdy palce June zacisnęły się mocniej, jakby wisiorek zwracał uwagę na jej nastrój. Wokół Emberbank tętniło zwyczajnym przedfestiwalowym ożywieniem. Okna piekarni oddychały wanilią i cynamonem. Nad rzeką rosły stragany, pasiastymi markizami trzepocząc jak wesołe ryby. Ktoś ćwiczył werble na paradę w krótkich, nerwowych seriach, od których serce June podskakiwało w rytm. Sama rzeka sunęła obok miasta tak, jakby nic się nie zmieniło, choć wszyscy mówili o tym, jak cicho zrobiło się bez dzwonu. Nie chodziło o to, że ludzie potrzebowali głosu wieży, by znać czas; od tego były telefony i zegarki. Bardziej o to, że wszystkim oddech rozminął się z rytmem. June czuła to najbardziej po szkole, gdy przechodziła przez rynek i nie czuła w powietrzu miękkiego, stałego pomruku dzwonu. Gdy dzwon żył, potrafił złapać jej uczucia i potrzymać je sekundę, jakby zamykał w dłoniach świetlika. Powiedziała o tym tylko jednej osobie: babci, Licie Almie, która roześmiała się i rzekła: „Dzwon częściej słucha, niż mówi. Słyszy to, czego jeszcze nie umiesz powiedzieć, Juniper.” Ale dłonie Lity Almy nie mieszały już cukru z cynamonem ani nie składały małych papierowych łódeczek, by puszczać je na rzece. Trzy tygodnie temu, jeszcze zanim wieża ucichła, serce babci zatrzymało się we śnie, a serce June biło dalej — głośne, uparte, winne. Nie płakała przy ołtarzyku ze świecami i miską aksamitek. Czuła się pełna i pusta naraz, jak bęben. Na nabożeństwie matka wsunęła jej w dłoń wisiorek. – „Zostawiła to dla ciebie” – wyszeptała. – „Była notatka.” Notatka była prosta, napisana zawijasami babcinego pisma: *Na czas, gdy miasto będzie zbyt głośne albo zbyt ciche. Na czas, gdy twoje serce będzie potrzebować miejsca. Klucz zna drogę.* June przesunęła kciukiem po nacięciu klucza, wsłuchując się w rynek. Jej najlepszy przyjaciel, Malik, przemykał między straganami, niosąc plątaninę kolorowych kabli jak magik z bardzo niesforną chustą. Poślizgnął się na ostatnim stopniu fontanny, zatrzymał w porę i uśmiechnął do June tak, jakby to planował. – **Znowu robisz minę posągu** – powiedział zdyszany. – **Znowu.** – **Nieprawda** – odburknęła June i za późno zdała sobie sprawę, że ma podniesiony podbródek i zaciśnięte usta jak kamienne figury na wieży, które nigdy się nie uśmiechały. – **Spokojnie. Masz dobrą minę posągu. Bardzo tragiczną. Bardzo dramatyczną. Jaki plan?** – Malik wsunął kable do plecaka i nachylił się bliżej. – **Masz to?** June uniosła wisiorek. Błysnął szybkim mrugnięciem, gdy promień słońca wydostał się zza chmury. – **No to robimy to naprawdę** – powiedział ciszej. June spojrzała na drzwi wieży — wysokie, łukowate, wyrzeźbione w splot winorośli i gwiazd. Były zamknięte od pierwszego dnia ciszy. Na szyldzie widniało: *Konserwacja* w schludnych, poważnych literach. Ale zamknięte drzwi nigdy nie powstrzymywały ciekawości Malika. Miał dar do przedmiotów, cierpliwy i łagodny: sprawiał, że zacięte suwaki się poddawały, a uparte słoiki westchnieniem dawały za wygraną. A June… June miała dar do przestrzeni pomiędzy rzeczami. Do tego, co się czuje, choć nie można dotknąć. – **Tylko zajrzymy** – powiedziała, choć serce już skakało. – **Szybko.** – **Tylko zajrzymy** – powtórzył Malik. – **I może użyjemy twojego magicznego dziedzictwa, jeśli zechce coś odblokować.** – **To nie… to nie magia** – mruknęła June. – **To Lity. To co innego.** – **To i jedno, i drugie** – odpowiedział miękko. Czekali, aż werbliści skręcą za róg, a chorągiewki westchną na podmuchu wiatru. Potem podeszli do drzwi, a wisiorek rozgrzał się w dłoni June, jakby podchwycił sekret. Metal klucza musnął wyrzeźbioną gwiazdę na wysokości oczu. Klik. Nie był to szczęk zamka, ale oddech czegoś, co przestało się powstrzymywać. Tabliczka *Konserwacja* odpadła i zsunęła się po drzwiach, jakby trzymała się na samej nadziei. June i Malik spojrzeli na siebie szeroko i June popchnęła. Wewnątrz było chłodniej, zapach kurzu i słodyczy, cisza niepusta, lecz pełna czekania. Kręcone schody z kamienia, rząd gołębich piór na pierwszych stopniach. Gdzieś wyżej zatrzeszczała deska i ucichła, jakby wieża zmieniała bok we śnie. June weszła, drzwi same się domknęły, a przez moment jedyny dźwięk stanowiło bicie jej serca. Które, gdy się wsłuchała, odpowiadało cichszemu rytmowi, którego nie umiała nazwać. Nie było to tykanie zegara. Raczej pauza przed słowem. – **Wow** – westchnął Malik. Zapalił latarkę i posłał krąg światła po schodach wijących się w górę. – **Czujesz to?** – **Jest… hushowe** – powiedziała June, nim znalazła lepsze słowo. – **Jakby pokój mówił, żeby być delikatnym.** – **To bądźmy delikatni** – odparł Malik i podał jej rękę. Weszli wyżej. Stopnie były wydeptane na środku przez pokolenia stóp. Co jakiś czas mijali małe, łezkowate okna, przez które wlatywały skrawki rynku — falowanie tłumu, rybie latawce, rzeka błyskająca światłu. Na pierwszym półpiętrze mosiężna tabliczka: *Mów prawdę. Stąpaj lekko. Trzymaj rytm serca.* Wisiorek June rozgrzał się nagle. Przyłożyła go do tabliczki; nic się nie poruszyło, ale ciepło zmiękło i ostygło, jakby ktoś powiedział: *tak, dobrze, znalazłaś.* – **Może chce wyżej?** – mruknął Malik. – **To przecież klucz do dzwonu, prawda? Dzwony lubią wysoko.** – **Może to nie klucz do dzwonu** – odparła June. – **Może… do części, która słucha.** Szli dalej. Raz gołąb wybuchł skrzydłami wprost z okna, a June aż zapiszczała i złapała Malika za rękaw. Roześmiali się oboje, a cisza wieży otuliła ich śmiech jak materiał. Na drugim półpiętrze kolejna tabliczka: *Może przyniosłeś więcej niż stopy.* June pomyślała o kamieniu winy, który leżał jej w piersi od tygodni. Malik, nie czytając na głos, zapytał półprzytomnie: – **W porządku?** – **Będzie** – odparła zbyt szybko, jak obietnica bez gwarancji. Na trzecim półpiętrze czekały drzwi. Węższe, drewniane, poszarzałe od czasu. Na środku dziurka dokładnie w kształcie jej klucza. Wisiorek sam się wychylił na wstążce, jak igła kompasu. June wsunęła go w zamek. Wewnątrz coś się przebudziło. Mechanizm wyrównał koła, powietrze zaszemrało, cisza napięła się jak przed sekretem. Drzwi się uchyliły, chłodny podmuch pogładził im twarze, niosąc zapach żelaza, kurzu i deszczu, który jeszcze nie spadł. Komnata była okrągła. Sufit ginął w cieniu, gdzie spał sam dzwon. Posadzka mozaikowa, z ciemnych płytek układających się w kręgi, które oczy śledziły same. Pośrodku stała drewniana rama z liną koloru burzowej chmury. Nie była zwyczajna; spleciona z czegoś, co błyszczało subtelnie — metal? włosy? nici? June nie wiedziała. Ale wisiorek w jej dłoni zahuczał cicho w odpowiedzi. – **Łał** – szepnął Malik. Jego światło omiatało dziwne urządzenia przy ścianach — dźwignie z rzeźbionymi uchwytami, koła pasowe z przypiętymi piórami, pudełka ze zmieniającymi się kolorami żaluzji. Na półce stała szklana latarnia, bez płomienia, tylko z blaskiem muszli o zmierzchu. June uniosła rękę do liny, ale zatrzymała się. Na ścianie świeciła tabliczka: *Emocje są ciężarami. Podnoś ostrożnie.* – **Ona słucha** – wyszeptała June. – **Naprawdę.** Głos nareszcie zabrzmiał jak jej własny, nie jak kogoś udającego, że jest w porządku. Gardło aż zabolało. Malik podszedł bliżej. – **Może potrzebuje, żebyś do niej mówiła, żeby zrozumiała, jak znowu być sobą?** June myślała o rynku, o festiwalu jutro, o spojrzeniach w stronę wieży. Myślała o dłoniach Lity Almy, o jej śmiechu, o tym, że nie płakała, bo bała się, że się rozpadnie. Objęła linę. Nie była szorstka. Ogrzała jej dłonie, ciepło popłynęło do piersi i rozwinęło się, robiąc miejsce. Lina ustąpiła lekko, jak wdech przed słowem. Latarnia na półce pojaśniała. Mozaika pod stopami jakby się pochyliła ku niej, potem odchyliła. – **June?** – Malik powiedział miękko. Miał jedną rękę wyciągniętą, gotów ją złapać, drugą nad dźwignią z rzeźbionym liściem dębu, jakby chciał być gotowy na więcej niż jedną rzecz. June zamknęła oczy. Pozwoliła, by wynurzyła się jedna rzecz, tylko jedna: pamięć głosu babci mówiącej jej imię w kuchni, *June-June-June*, jak ulubiona piosenka. Pozwoliła, by wezbrała jak rzeka pod mostem. Pociągnęła za linę i cała wieża nabrała oddechu. Powietrze się zmieniło. Latarnia rozbłysła, a drugi blask obudził się w kącie komnaty, jakby coś odpowiedziało: *Tak, słyszę cię.* Gdzieś wyżej metal poruszył się potężnym, czułym dźwiękiem. Serce June zaczęło szukać tego rytmu. I wtedy do pokoju wszedł nowy dźwięk — nie z góry, nie obietnica dzwonu, ale głos, bliski i naglący, z ciemności na szczycie schodów. – **Nie pozwól mu zadzwonić** – powiedział cicho, ostro. – **Jeszcze nie.** Palce June zacisnęły się na linie, gdy cień oderwał się od klatki schodowej i ruszył ku nim, a latarnia rozbłysła tak jasno, że oboje aż podskoczyli z sercem w gardle.