Na strychu szkolnej biblioteki Mila znalazła zakurzony futerał. Deszcz bębnił o okno, a światło migało jak zegar. W środku leżał flet z drewna, gładki i chłodny. Na ustniku ktoś wyrył znak przypominający małą kometę. Mila nie grała dobrze, ale przyłożyła flet do ust. Zagrała trzy dźwięki, które usłyszała w śnie tej nocy. Powietrze zadrżało, kurz wstał i zakręcił się w spiralę. Z książek wysunęła się wąska szuflada, choć nie było szafy. Wewnątrz leżała kartka z mapą szkoły, ale innej. Zamiast sal były ogrody, mosty i świetliste bramy. Na marginesie widniał dopisek: Po muzyce otwórz tylko raz. Mila połknęła ślinę i dotknęła palcem świecącej ścieżki. Stopa kota spod regału poruszyła się i znów zniknęła. Na mapie zapalił się punkt pod napisem Sala Ciszy. Światło na korytarzu zgasło, jakby ktoś przekręcił klucz. – Halo? – szepnęła i usłyszała echo, które nuciło melodię. Pod regałem zaświecił numer szafki, którego szkoła nie miała. Drzwi w ścianie przesunęły się, odsłaniając schody w dół. Z dołu powiał zapach deszczu i kredy, jak z innego dnia. Mila schowała flet za pasek i chwyciła mapę mocno. Usłyszała kroki, lecz korytarz był pusty, aż po drzwi. – Jeśli to żart, wcale nieśmieszny – mruknęła do kota. Mapa zamrugała, a kometa na flecie zapłonęła jak płomyk. Z dołu dobiegł szept: Mila, nie spóźnij się na pierwszą lekcję. Pierwszy stopień zapalił się na niebiesko i zaczął drżeć. Mila wciągnęła powietrze i uniosła stopę nad światłem. Wtedy coś na dole cicho odpowiedziało trzema nutami.