Dzień w szkole podstawowej numer 23 na przedmieściach wyglądał jak zawsze: dzwonki, śmiechy na korytarzu, odgłosy otwieranych szafek i szybkie rozmowy o zadaniu domowym. Ale dla Mai, Igora i Leny ten dzień miał się stać zupełnie niezwykły. Wszystko zaczęło się podczas lekcji fizyki. Pan Szymczak przyniósł do klasy nowe, błyszczące urządzenie, które nazwał "symulatorem kwantowych portali". Wyglądało trochę jak skrzynka na listy z mnóstwem przycisków i ekranem migającym na zielono. Pan Szymczak rozłożył je na stole i uśmiechnął się tajemniczo: – Dzisiaj pokażę wam coś naprawdę wyjątkowego. Ale pamiętajcie – nie podchodźcie do urządzenia bez mojej zgody! Po długiej, fascynującej prezentacji przyszła przerwa. Klasa opuściła salę, ale Maja, Igor i Lena zostali jeszcze na chwilę. Maja zbliżyła się do urządzenia, przyglądając się migającym światełkom. – Ciekawe, co się stanie, jeśli wciśniemy ten guzik? – szepnęła Igorowi i Lenie. – Lepiej nie ryzykujmy – ostrzegła Lena, ale Maja już nacisnęła duży niebieski przycisk. Urządzenie zaczęło dziwnie brzęczeć, a w powietrzu pojawiły się wirujące iskierki. Nagle cała trójka poczuła, jakby przez chwilę spadali, a potem upadli na coś miękkiego. Otworzyli oczy. Znajdowali się w ogromnej, lśniącej kopule, z przezroczystym sufitem, przez który widać było odległe gwiazdy i kolorowe mgławice. Powietrze pachniało miętą, a wszędzie wokół unosiły się dziwne, świecące rośliny. – Gdzie... jesteśmy? – zapytała cicho Lena. Wtedy, spośród roślin, wyłonił się wysoki robot na trzech nogach, z dwiema ramionami zakończonymi chwytakami i świecącym, fioletowym okiem. Zatrzymał się naprzeciwko dzieci i z metalicznym głosem powiedział: – Witamy, Odkrywcy z Planety 3. Wasza obecność została zarejestrowana. Proszę o identyfikację. Dzieci spojrzały na siebie przerażone i zachwycone jednocześnie. Usłyszeli nagle z drugiego końca kopuły zbliżające się kroki i dziwny szum, a wokół nich zaczęło gasnąć światło...