Szkolne laboratorium kosmiczne nigdy nie było miejscem szczególnie popularnym. Pachniało tam starym metalem i elektroniką, a większość uczniów omijała je szerokim łukiem. Ale nie Zuzia i jej młodszy brat Kacper. Zuzia miała dwanaście lat i wyjątkowy talent do rozwiązywania zagadek. Kacper, który miał jedenaście, zawsze jej kibicował, choć odważny był tylko wtedy, gdy był z siostrą. Tego pochmurnego popołudnia oboje zasiedli przy biurku pod samym modelem rakiety Saturn V. Na ścianach błyszczały plakaty stacji kosmicznych i planet, a w kącie mrugał prawdziwy komputer pokładowy z wycofanego statku badawczego. Zuzia właśnie kończyła układać szkic swojej nowej gry komputerowej, gdy usłyszeli cichy trzask. Spojrzeli na siebie zaskoczeni. Komputer pokładowy nagle się włączył, choć od lat nikt go nie uruchamiał. Ekran rozbłysł dziwnym światłem, a litery na monitorze zaczęły pulsować: "KAPITANIE ZUZIA – CZY JESTEŚ GOTOWA?" Oboje zamarli. Kacper aż wytrzeszczył oczy. – Zuzia, to chyba do ciebie – wyszeptał. – Ale ja... przecież ja nic nie naciskałam! Na monitorze pojawiła się mapa kosmosu z zaznaczonym punktem, który migał na czerwono. Pod spodem widniał ciąg znaków: "ZAGROŻENIE DLA ZIEMI. TYLKO TY MOŻESZ ODCZYTAĆ KOD. ODSZYFRUJ I PRZYJDŹ DO SCHRONISKA GWIEZDNEGO. CZAS: 10 MINUT." Zuzia przełknęła ślinę. Ręce jej drżały, gdy wpisywała pierwsze litery zagadkowego kodu. W tej samej chwili światła w laboratorium zgasły, a z rogu sali dobiegł ich dźwięk powolnych kroków…