Po lekcjach Lena wspięła się na dach starej szkoły. Obserwatorium było zamknięte od miesięcy z powodu remontu. Nikt tam nie zaglądał, a ona miała klucz od stróża. W plecaku niosła lutownicę, baterie i zniszczony odbiornik. Chciała z niego zrobić mały radioteleskop do eksperymentów. Zamiast tego usłyszała dziwne stukanie z zamkniętej szafki. W środku leżała metalowa kostka z napisem: Moduł Hiperfoniczny. Pod spodem ktoś grubo dopisał markerem: Nie włączać. Lena ostrożnie podpięła kostkę do swojego dużego powerbanku. Urządzenie zaraz drgnęło i zaświeciło matowym, niebieskim światłem. W powietrzu pojawiła się świetlna mapa ich miasteczka. Migotały kropki, a jedna pulsowała dokładnie tam, gdzie stała. Lena stuknęła w obudowę, i kropka zamrugała w odpowiedzi. Pod mapą wyskoczyły cyfry: głębokość minus trzy metry. Druga kropka zapaliła się pod podłogą i zaczęła rosnąć. Z pudełka dobyło się niskie buczenie, zgodne z jej tętnem. Podłoga zawibrowała, a śruby w narożnikach poruszyły się lekko. Z kratki wentylacyjnej buchnęło zimno, jak z lodówki. Głośnik w suficie zaszurał i wyszeptał jej imię: Lena. Próbowała wyłączyć kostkę, lecz przełącznik utknął bez ruchu. Na mapie druga kropka wspinała się ku powierzchni coraz szybciej. Spod płytek dobiegło równe skrobanie, jakby ktoś liczył kroki. Na małej klapce, o której nie wiedziała, odsunął się zamek. Wzdłuż szczeliny zaświeciła cienka linia, potem rozlała się łuna. Lena pochyliła się i wyszeptała: Halo, czy ktoś tam jest? Z dołu stuknęło pięć razy, dokładnie rytmem jej imienia. Potem coś błysnęło w ciemności i zaczęło się wysuwać.