Leo bardzo nie lubił swoich nowych okularów. Były czerwone, błyszczące i w jego oczach – zbyt widoczne. Kiedy wszedł rano do klasy, wydawało mu się, że wszyscy patrzą tylko na niego. – Ooo, Leo ma okulary! – zawołała Hania. – Teraz wygląda jak profesor! – dodał Jaś. Leo uśmiechnął się niepewnie, ale w środku chciało mu się schować pod ławkę. Na przerwie zdjął okulary i włożył je do plecaka. Świat od razu zrobił się rozmazany, ale przynajmniej – tak myślał – nikt nie będzie się śmiał. Po lekcjach Leo szedł do domu przez park. Nagle coś zamigotało między drzewami. Zobaczył małe, złote światło, które podskakiwało jak świetlik. – Hej! – zawołał. – Kim jesteś? Światło zawisło nad jego głową i… zamieniło się w myszkę w miniaturowych okularach! – Nazywam się Lumin – powiedziała cienkim głosem. – A ty czemu chowasz swoje okulary? – Bo… wyglądam w nich głupio – odpowiedział Leo. Myszka spojrzała na niego surowo. – Głupio? To chyba żart! Nie wiesz, co mogą zrobić okulary takie jak twoje! Leo otworzył szeroko oczy. – Co mogą? Lumin uśmiechnęła się i pomachała ogonkiem. – Zobacz sam! – pisnęła i dotknęła jego okularów. Czerwone oprawki rozbłysły jak rubiny, a wokół Leona pojawiły się dziesiątki kolorowych punktów. Każdy punkt zmieniał się w obraz – jakiś mały fragment świata, którego wcześniej nie widział. Maleńka mrówka niosła okruch dwa razy większy od siebie. Na gałęzi siedział ptak z piórami w kolorach tęczy. Leo nie mógł uwierzyć własnym oczom. – To niesamowite! – Widzisz? – uśmiechnęła się Lumin. – Okulary nie zmieniają, kim jesteś. One tylko pokazują, jak piękny jest świat, kiedy patrzysz naprawdę. Leo poprawił okulary na nosie. – Myślisz, że w szkole też mógłbym tak patrzeć? Lumin zaśmiała się cicho. – To już zależy od ciebie. Światło myszki zniknęło, a Leo został sam w parku. Spojrzał na swoje odbicie w kałuży. Czerwone oprawki połyskiwały w słońcu. I wtedy…