Był szary, lekko pognieciony, bez znaczka i bez adresu zwrotnego. Leżał na moim biurku, jakby ktoś go tam położył w nocy. Ale kto? Drżącymi palcami otworzyłem kopertę. W środku znajdowała się zwykła kartka papieru z kilkoma słowami napisanymi starannym pismem: > Nie rozmawiaj z nikim o tym liście. Przyjdź dziś o zachodzie słońca pod stary dąb na skraju lasu. Czekam. To ważne. Ktoś na mnie czekał? Ale skąd ten ktoś wiedział, kim jestem? I co mogło być aż tak ważne? Zerknąłem przez okno. Stary dąb stał na wzgórzu, widać go było z mojego pokoju. Nic tam nie było. Jeszcze. Ale co, jeśli naprawdę ktoś się pojawi? Powinienem pójść? Czy to pułapka? A jeśli to jakaś tajemnica, którą muszę odkryć? Zgniotłem list w dłoni. Miałem czas do zachodu słońca.