Czasami wyobrażała sobie, że jest superbohaterką, ale nigdy nie myślała, że pewnego dnia stanie się to naprawdę. Był piątkowy wieczór, kiedy mama poprosiła Lenę, by zaniosła na strych stare książki. Strych ich domu był pełen pajęczyn, skrzypiących desek i przedmiotów, które pamiętały czasy pradziadków. Jednak tego dnia Lena zauważyła coś dziwnego – na jednym z kuferków leżał błyszczący klucz, którego nigdy wcześniej nie widziała. Lena podniosła klucz i w tej samej chwili poczuła, jakby powietrze wokół niej zgęstniało. Z jej kieszeni wypadła gumka do włosów, a ona odruchowo schyliła się, by ją podnieść. Nagle usłyszała kroki – jej młodszy brat Filip wszedł na strych. „Lena? Gdzie jesteś? Przecież przed chwilą tu byłaś!” – zdziwił się. Lena stała tuż przy nim, ale kiedy spojrzała na swoje ręce, zobaczyła… pustkę. Była niewidzialna! Filip rozglądał się zdezorientowany, a Lena spróbowała się odezwać. „Jestem tutaj!” – powiedziała drżącym głosem, ale Filip przestraszony cofnął się, jakby usłyszał ducha. Po chwili Lena ponownie skupiła się na kluczu. Z jej ciała zaczęły wyłaniać się kontury – była znów widoczna. Razem z Filipem usiedli na starym kufrze i zaczęli domyślać się, co się właśnie wydarzyło. „Może ten klucz jest zaczarowany?” – zapytał Filip. Nagle z ciemności strychu dał się słyszeć cichy dźwięk – jakby ktoś szeptał ich imiona. Drzwiczki niewielkiej szafki w rogu uchyliły się powoli, a zza nich błysnęła tajemnicza, niebieska poświata. Lena i Filip spojrzeli na siebie z wypiekami na twarzach. Czy powinni sprawdzić, co ukrywa się za drzwiczkami? Czy strych krył więcej magicznych sekretów?