Szkoła Podstawowa nr 27 w Zielonej Dolinie wyglądała jak każda inna: długi, biały budynek, z podwórkiem pełnym śmiechu i gwaru. Asia, Tomek i Lena znali każdy zakamarek tej szkoły, a przynajmniej tak im się wydawało. Pewnego czwartkowego ranka wszyscy uczniowie z klasy 6a rozmawiali tylko o jednym — o wielkim remoncie, który właśnie się zaczął. Wszędzie unosił się zapach świeżej farby, a szkolne korytarze pełne były kartonów i narzędzi. Wszyscy chodzili ostrożnie, żeby nie ubrudzić się farbą albo nie potknąć o rurę. Podczas przerwy Asia zaczęła opowiadać szeptem: — Widziałam coś dziwnego przy sali od muzyki. Były tam… drzwi. Takie, których nigdy wcześniej nie było! — Niemożliwe — prychnął Tomek. — Znam każdy kąt tej szkoły. — To chodź i zobacz! — Lena już była gotowa do ruchu. Przechylając się za filarami i omijając remontujących pracowników, trójka przyjaciół dotarła pod salę muzyczną. Rzeczywiście, tuż obok znajomych podwójnych drzwi, pojawiły się nowe — matowoszare, bez klamki, jedynie z małym okienkiem na samej górze. Wyglądały, jakby prowadziły… donikąd. — Może to składzik? — zastanawiała się Lena, przykładając ucho do drzwi. W tym momencie światło na korytarzu zamigotało i usłyszeli cichy dźwięk zza drzwi, jakby ktoś po drugiej stronie poruszył się nieznacznie. Asia odsunęła się ostrożnie. Nagle przez okienko błysnęło coś srebrnego. Tomek zbił żartobliwie: — Może to duch woźnego? — Ale nawet on nie brzmiał tak pewnie, jak zwykle. Zanim ktokolwiek zdążył powiedzieć słowo, drzwi niespodziewanie uchyliły się na centymetr, skrzypiąc przy tym przeraźliwie. Trójka przyjaciół spojrzała po sobie, serca waliły im jak szalone. Ktoś cicho szepnął po drugiej stronie: — Wchodzicie, czy się boicie? Zrobiło się cicho. Asia poczuła dreszcze na plecach. Od tej chwili zwykły dzień szkolny już nigdy nie miał być taki, jak wcześniej…