Burza zaczęła się nagle. Jeszcze chwilę wcześniej bawiłem się w ogrodzie, a teraz czarne chmury zakryły niebo. Wiatr szarpał gałęziami drzew, a pierwsze krople deszczu spadały ciężko na ziemię. Pobiegłem w stronę domu, ale wtedy... niebo rozdarł błyskawiczny zygzak, a grzmot aż zatrząsł ziemią pod moimi stopami. I nagle wszystko zniknęło. Dom – zniknął. Drzewa – nie było ich. Droga, ogród, cała okolica – przepadła. Stałem na czymś, co nie było ani trawą, ani chodnikiem. Była to ciemna, błyszcząca powierzchnia, jakby ktoś stworzył podłogę z czystej nocy. Rozejrzałem się. Nie było nieba. Nad głową miałem coś, co wyglądało jak... wirujące gwiazdy i mgławice, jakby cały wszechświat został wywrócony do góry nogami. Czy ja nadal jestem na Ziemi? A potem usłyszałem głos. — Jesteś tutaj. W końcu. Odwróciłem się gwałtownie. Przede mną stała postać, ale nie mogłem dostrzec jej twarzy. Jej ciało było jak cień, ale zarysowane światłem błyskawic. — Musisz znaleźć drogę powrotną... zanim będzie za późno. Zanim zdążyłem zapytać „za późno na co?”, błyskawica przecięła niebo nad moją głową. A potem coś zaczęło się dziać z moimi rękami.