W samym środku niewielkiego miasteczka stoi biblioteka o czerwonych cegłach, której podziemia owiane są legendą. Nikt już dokładnie nie pamiętał, kto ją zbudował ani dlaczego w jej piwnicach zawsze panowała lekka mgła. Dla dwunastoletniej Zosi, jej młodszego brata Franka i ich przyjaciela Kuby, biblioteka była miejscem pełnym niespodzianek. W pewne piątkowe popołudnie, gdy deszcz bębnił o szyby czytelni, dzieci postanowiły sprawdzić, czy to prawda, że pod schodami prowadzącymi do piwnicy kryje się coś niezwykłego. Kuba, jak zwykle odważny, pierwszy wskoczył w mrok, a Zosia z Frankiem nie chcieli się wycofać. Znaleźli starą kłódkę, która – ku ich zaskoczeniu – otworzyła się, gdy Zosia przypadkowo dotknęła jej swoim starym medalionem. Drzwi zaskrzypiały, a przed nimi pojawił się długi, wąski korytarz rozświetlony świecącymi na niebiesko kamieniami. Na ścianach wisiały portrety dawnych mieszkańców miasta, a na końcu korytarza drzwi pokryte były dziwnymi znakami. Dzieci poczuły ciarki na plecach, ale ciekawość była silniejsza niż strach. Gdy podeszli bliżej, ich oczy przyciągnął napis: „Tajemnica czeka tych, którzy nie boją się pytań”. Drzwi powoli zaczęły się otwierać, a zza nich doleciał tajemniczy szept, jakby ktoś czekał na odwiedzających od setek lat. Zosia, Kuba i Franek stanęli jak wryci, a za ledwie uchylonymi drzwiami zamigotało nieznane światło. Co może kryć się po drugiej stronie?