Ola zawsze zastanawiała się, dlaczego jej ołówki tak często znikają, gumka nagle się pojawia, a linijka czasem w tajemniczy sposób ląduje w cudzym plecaku. Ale pewnego wieczoru, zostało po niej sprzątanie sali po zajęciach plastycznych, usłyszała cichutkie szeptanie spod ławki. — Nie poruszaj się! Ona jeszcze tu jest! — szepnął ktoś cienkim głosikiem. — Ciii, bo nas usłyszy! Ola rozejrzała się, lecz w sali nie było nikogo. Miała już schylić się po kredki, ale wtedy usłyszała wyraźne tupanie. Spojrzała pod ławkę i... nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jej własny piórnik stał dumnie na środku i… uśmiechał się do niej! Z zamka wyjrzał ołówek w brązowe paski, a obok niego pojawiła się gumka z różowym kapelusikiem i linijka, która kiwała się jakby z niecierpliwości. — Ola, w końcu cię znaleźliśmy! — powiedział piórnik. — Czekałaś na ten dzień prawie całą podstawówkę, prawda? Dziewczynka mrugnęła, myśląc, że to może jednak sen. Ale wszystko wydawało się zbyt realne. Nawet zakręcona temperówka podskoczyła wesoło, a kredki rozsunęły się w kolorowy wachlarz. — Jesteś jedyną osobą, która może nam pomóc — powiedział tajemniczo ołówek. — W szkolnej piwnicy od lat skrywa się tajemnica, o której tylko my wiemy… Linijka spojrzała na Olę poważnym wzrokiem. — Ale uwaga, Ola. To, co tam znajdziemy, może zmienić twoje życie na zawsze. W tej chwili w korytarzu rozległ się nagły trzask. Ktoś zbliżał się do drzwi sali. Wszystkie przybory natychmiast zamarły, a Ola poczuła, jak serce bije jej jak szalone… Czy powinna zaufać swoim przyborom i pójść z nimi do tajemniczej piwnicy? I kim był ten ktoś, kto właśnie wszedł do szkoły po zmroku?