Wszystko zaczęło się w pierwszy dzień wakacji, kiedy Zosia i Kacper postanowili pójść do Starego Lasu. Tego dnia powietrze było niezwykle ciepłe, a słońce zalewało świat złotym światłem. Las, który zwykle skrzypiał i szeleścił, wydawał się dziś wyjątkowo cichy, jakby sam czekał na ich przybycie. Zosia była najodważniejsza z całej klasy i nikt nie miał tyle pomysłów na zabawę, co ona. Kacper natomiast potrafił znaleźć w trawie najrzadsze robaki i rozpoznać każdy ślad zwierzęcia. Tego dnia chcieli znaleźć coś niezwykłego — skarb, tajemnicę, przygodę. Gdy przedzierali się przez gęste paprocie i mchy, nagle Zosia zauważyła coś błyszczącego pod jednym z korzeni. Był to mały, srebrny klucz. Chłopiec chciał go zostawić, ale Zosia przekonała go, żeby zabrać klucz na wszelki wypadek. Ruszyli dalej, śmiejąc się i wymyślając dziwne historie o smokach i czarownicach. Po kilkunastu minutach marszu ścieżka zaczęła się zwężać. Po obu stronach rosły stare, splątane drzewa, których konary zasłaniały niebo. Nagle między gałęziami zobaczyli coś zupełnie nieoczekiwanego — wysoką, kamienną wieżę, oplecioną winem i mchem. Wieża stała samotnie na małej polanie, jakby tylko na nich czekała. Podbiegli bliżej. Drzwi do wieży były zamknięte na kłódkę, której kształt przypominał dziwaczny, wijący się wąż. Zosia natychmiast spróbowała użyć znalezionego klucza. Okazał się idealny — kłódka otworzyła się z cichym kliknięciem. Wnętrze wieży było pełne tajemnic. Na ścianach wisiały stare portrety ludzi o dziwnych oczach, a po podłodze pełzały cienie. Na samym środku stała szklana kula, która lekko świeciła błękitnym światłem. Obok niej leżała stara księga z runami, których nie znali. Kacper wyciągnął rękę do księgi, a nagle kula rozbłysła ostrym światłem. Ściany wieży zaczęły się trząść, a ze środka kuli wydobył się cichy, szeleszczący głos: — Kto budzi Strażnika Wieży? Zosia i Kacper spojrzeli na siebie szeroko otwartymi oczami, gotowi na to, co mogło wydarzyć się za chwilę...