W ostatni wieczór wakacji Lena i Olek wrócili pod stację. Stoi tu od lat, pusta, z zegarem zatrzymanym na 19:07. Babcia mówiła, że tu kończyły się dawne tory. Lena śmiała się, ale w kieszeni miała mapę i małą latarkę. Rano ktoś wsunął jej do skrzynki dziwny bilet. Na papierze srebrzył się napis: Ostatni kurs, dziś, 19:07. Godzina była dokładnie ta sama, co na zegarze. Olek gwizdnął i powiedział: „Pewnie głupi żart, Lena”. Jednak oboje przyszli tu o zmierzchu, ostrożnie, bez rodziców. Powietrze pachniało rdzą i mokrym drewnem po deszczu. Wiatr poruszał tablicą, która wciąż szeptała nazwy dawnych przystanków. Lena przyświeciła latarką na peron, trzaski odbiły się od dachu. Nagle nad drzwiami do poczekalni zatrzeszczał stary głośnik. Z czarnej kratki wypełzł suchy, urwany sygnał dźwięku. Potem wszyscy usłyszeli szept, chociaż byli tu tylko we dwoje. Głos powiedział bardzo cicho: „Lena... bilet proszę”. Olek cofnął się i schował ręce w kieszenie bluzy. Lena zacisnęła bilet i uniosła latarkę trochę wyżej. Zegar nad peronem drgnął i cofnął wskazówkę o minutę. Latarnia przy bramce mignęła, jakby ktoś zamrugał do nich z góry. W tunelu po lewej zaświecił się wąski, żółty pasek światła. Nie było tam prądu, to wiedzieli na pewno. „Słyszysz gwizdek?” spytał Olek, przystając tuż przy kasie biletowej. Z wnętrza budki zastukało trzy razy, zupełnie równym rytmem. Klucz w drzwiach poczekalni przekręcił się sam, raz, a potem drugi. Lena przełknęła ślinę i zbliżyła bilet do ciemnej szczeliny. Za szybą mignęła dłoń w białej rękawiczce, albo tylko odbicie. I wtedy rozległ się w oddali krótki sygnał pociągu.