Oliwia, Janek, Basia i Igor od zawsze szukali przygód. Tym razem wybrali na cel miejsce, o którym opowiadało się szeptem na całym osiedlu – stary młyn przy rzece, tuż za ciemną linią lasu. Budynek był porośnięty bluszczem i miał wybite okna. Każdy wiedział, że lepiej tam nie chodzić po zmroku. Ale dla paczki Oliwii nie istniały zakazy, których nie dało się złamać. - Założę się, że żadne z was nie wytrzyma tam dłużej niż godzinę! – zawołał Igor, machając latarką. Basia tylko przewróciła oczami. - Jasne, już widzę jak się boisz pajęczyn, Igi – odpowiedziała z uśmiechem, ale nieznacznie ścisnęła rękę Oliwii. Miała dreszcze, choć wcale nie było zimno. Postanowili wejść przez okno na parterze. Najpierw pchnął się Janek, bo był najniższy. Za nim reszta, ostrożnie, żeby nie przeciąć się o wystające kawałki szkła. Gdy tylko znaleźli się w środku, światło latarek zatańczyło po ścianach, rzucając dziwne cienie. Wydawało się, że coś skrzypi pod podłogą… Młyn był jeszcze większy, niż się spodziewali. Przez szpary w deskach wpadały snopy księżycowego światła, rysując wzory na podłodze. Wszędzie unosił się zapach mokrego drewna i kurzu. Basia od razu zauważyła schody prowadzące na górę. - Chodźmy tam! – szepnęła podekscytowana, wskazując palcem. Wspinając się po stromych, trzeszczących stopniach, czuli jak serca biją im szybciej. Na piętrze było ciemniej, a powietrze jeszcze cięższe. Oddaleni od wejścia, usłyszeli nagle czyjeś kroki… lub może tylko echo własnych oddechów? Nagle Oliwia zauważyła coś błyszczącego pod starym stołem. Zadrżała, kiedy zobaczyła zardzewiały klucz na skórzanym rzemyku. W tej samej chwili za dużymi drzwiami po drugiej stronie sali rozległo się ciche puknięcie. Przyjaciele spojrzeli po sobie szeroko otwartymi oczami, gdy powietrze przeszył przeciągły, zimny podmuch… Drzwi zaskrzypiały i zaczęły powoli się otwierać.