Tajemnica pod schodami

Deszcz dzwonił o wielkie okna szkoły podstawowej numer siedem, a korytarze były niemal puste. Większość dzieci została w salach, czekając, aż burza minie. Kacper i Lena, dwójka najlepszych przyjaciół z klasy 5B, wymknęli się jednak pod pretekstem odprowadzenia książek do biblioteki. Ich ulubione miejsce? Schody na końcu starego skrzydła szkoły, gdzie nikt już od dawna nie zaglądał. Właśnie tam pobrzmiewały echa dawnych historii – o ukrytych przejściach i sekretach z czasów, gdy szkoła była jeszcze pałacykiem. Kacper, zawsze pierwszy do szukania przygód, zauważył, że dziś, przez wilgoć na ścianach, coś się zmieniło. Tuż pod przedostatnim schodkiem widać było niewielkie wcięcie, jakby malutkie drzwiczki ukryte w cieniu. – Lena, patrz! – szepnął podekscytowany, wskazując miejsce. Dziewczynka uklękła obok niego, przesuwając palcami po lekko spękanym drewnie. Wydawało się, że drzwi są zamknięte na drobny, zardzewiały klucz, ale… – Myślisz, że to wejście do jakiegoś schowka? – spytała Lena, w jej oczach błyszczała iskierka ciekawości. Kacper przyłożył ucho do drzwi. Czy to możliwe, że słyszał cichy szmer lub szept? A może to tylko wyobraźnia podpowiadała dziwne dźwięki wśród grzmotów za oknem? Burza na zewnątrz przybrała na sile. Grom rozdarł niebo i na chwilę światło zamigotało. Nagle Lena zauważyła, że z ramienia Kacpra zwisa klucz, zawieszony na łańcuszku, który kiedyś znalazł w szkole. – Spróbujmy tym! – powiedziała, a jej głos zadrżał z emocji. Kacper włożył klucz do zamka. Zamek zaskrzypiał, a w powietrzu dało się wyczuć zapach kurzu i starego papieru. Drzwiczki uchyliły się, ukazując ciemność i schodki prowadzące w dół… – Wchodzimy? – wyszeptała Lena. W tym momencie korytarzem przeszedł zimny powiew, a z wnętrza schodów dobiegł cichy dźwięk – jakby ktoś pociągnął za łańcuch lub poruszył się w cieniu. Kacper popatrzył na Lenę i przez chwilę żadne z nich się nie ruszało, z wyczekiwaniem wpatrując się w czarne wejście...