Lena zawsze wiedziała, że Szmaragdowy Las jest inny niż wszystkie. Już od małego słyszała szepty drzew, które opowiadały jej ciche historie, a wiatry, zamiast zwyczajnie szumieć, nuciły melodyjne piosenki. Tego lata jednak las zdawał się jeszcze bardziej tajemniczy niż zwykle. Pewnego popołudnia, gdy słońce malowało złote plamy wśród gęstych liści, Lena natknęła się na coś, czego nigdy wcześniej nie widziała: olbrzymi dąb, którego pień pokrywały błyszczące runy, a w samym jego środku znajdowały się drzwi. Były niskie, wycięte jakby dla kogoś znacznie mniejszego niż człowiek, ale pokryte zielonym blaskiem i ozdobione srebrnymi liśćmi. Zanim Lena zdążyła się zastanowić, poczuła delikatny dotyk na ramieniu. Odwróciła się i zobaczyła chłopca w jej wieku, którego nigdy wcześniej nie widziała w okolicy. Miał rude włosy sterczące w każdą stronę i duże, ciekawskie oczy błyszczące w świetle. — Jestem Kaj — powiedział — i wiem, co kryje się za tymi drzwiami. Ale jeśli chcesz się dowiedzieć, musisz mi zaufać. Lena poczuła dreszcz ekscytacji. Zawsze marzyła o przygodzie, a obecność Kajla tylko dodała jej odwagi. Razem przytknęli dłonie do drzwi, które nagle rozbłysły silniejszym światłem. Usłyszeli ciche kliknięcie, a dąb otworzył przed nimi przejście do innego świata. Za drzwiami nie było już zwykłego lasu — była tam ścieżka z błękitnych kamieni, prowadząca przez migoczące, fioletowe zarośla. W dali słychać było śmiech i szepty, zupełnie jakby ktoś lub coś ich obserwowało. Kaj spojrzał na Lenę i uśmiechnął się tajemniczo. — Klucz do powrotu leży na końcu tej ścieżki. Ale tylko ci, którzy rozwiążą zagadkę leśnego ducha, odnajdą wyjście. Jesteś gotowa? Nie zdążyła odpowiedzieć, bo nagle w zaroślach coś zaszurało. Z głębi leśnej ścieżki wyłoniła się postać zakutana w płaszcz utkany z liści, a jej oczy świeciły jak dwie latarnie. W rękach trzymała starą, skórzaną księgę, której strony poruszały się same, jakby przewracały je niewidzialne dłonie. Lena i Kaj wstrzymali oddech, gdy tajemnicza postać przemówiła głosem, który przypominał szelest tysiąca liści: — Kto szuka prawdy, musi odpowiedzieć na moje pytanie... I w tej samej chwili światło zrobiło się intensywniejsze, a wszystko wokół zaczęło wirować...