Śnieg skrzypiał pod oknami, a dom pachniał pomarańczą i goździkami. Maja poprawiała łańcuch na choince, kiedy zniknęła wigilijna gwiazda. Przed chwilą błyszczała na czubku, teraz został tylko ślad brokatu. Olek, jej kuzyn, spojrzał w górę i gwizdnął cicho. To niemożliwe, Maju. Przecież nikt tu nie wchodził. Maja zauważyła srebrny pył na dywanie, prowadzący w stronę strychu. Ślady wyglądały jak kroki w śniegu, tylko drobne jak od zabawki. – Elf? – szepnął Olek, ale udawał, że żartuje. Maja ostrożnie wspięła się po schodkach, niosąc latarkę z szafki. Na poręczy osiadł lód, choć w domu było ciepło. Im wyżej, tym wyraźniej dzwoniły delikatne, metaliczne dzwonki. Przysięgam, słyszę sanie, a tu przecież zwykły strych. Drzwi zaskrzypiały i ukazały półmrok, pudła oraz starą skrzynię. Na wieku ktoś nakleił karteczkę: Nie otwierać do północy. Zegar w salonie wybił jedenastą, a skrzynia lekko zadzwoniła. Olek sprawdził kłódkę; była zimna jak śnieg i zamknięta na głucho. – Czekamy do dwunastej? – zapytał, ale Maja zerknęła na pył. Iskrzył coraz mocniej, jakby reagował na ich oddech i szept. Nagle coś stuknęło w środku, potem usłyszeli cichy, szybki skrobaniec. Zasuwka sama drgnęła, a ucho kłódki rozchyliło się o włos. Od strony okna powiał zimny podmuch, choć szyba była zamknięta. Maja uniosła latarkę, a wiązka światła trafiła na ślad buta. To nie był ludzki ślad; podeszwa miała symbol śnieżynki i numer. Sześć dwanaście, wyszeptała Maja, gdy kłódka drgnęła jeszcze raz. Coś od środka naciskało na wieko, jakby prosiło o wpuszczenie. Z wnętrza dobiegł cichy szept: Maju.