Malinowy Las zawsze był dla dzieci ze wsi Brodka miejscem zabaw i przygód. Jednak tego lata coś się zmieniło. Lena, Maks i Filip odkryli to pewnego popołudnia, gdy szli rowerami w stronę polany, gdzie zwykle robili bazę. Wiatr szumiał w liściach zupełnie jak zawsze, ale miał ze sobą coś nowego – dziwny, chłodny podmuch, który wydawał się prowadzić ich w głąb gęstwiny. Lena, najbardziej ciekawska z całej trójki, zatrzymała rower przy najbardziej rozłożystym dębie. "Słyszeliście to?" spytała, patrząc na chłopców z błyskiem w oku. Filip wzruszył ramionami, ale Maks już ściągnął kask i zaczął rozglądać się dookoła. "To chyba zwykły wiatr..." zaczął Filip, lecz nie zdążył dokończyć, bo nagle spod ich nóg rozległo się ciche, głuche dudnienie. Spojrzeli po sobie z niepokojem, kiedy ziemia zatrzęsła się lekko, jakby gdzieś pod nimi przechodził właśnie olbrzym. Lena przykucnęła i odsunęła dłonią mech przy korzeniach dębu. "Zobaczcie!" – wyszeptała. Wśród korzeni pojawił się mały, żeliwny klucz. Miał wygięte zęby i był cały pokryty lśniącą zieloną patyną. Obok klucza ktoś wyskrobał w ziemi znak przypominający dwie splecione litery – L i F. Maks ostrożnie podniósł klucz, czując pod palcami jego chłodny metal. Właśnie wtedy powiał mocniejszy wiatr, a w jego szumie dzieci usłyszały szepty – niewyraźne słowa, jakby ktoś mówił je bardzo daleko. "One coś znaczą..." szepnęła Lena, próbując zrozumieć. Filip przetarł oczy, bo przez sekundę wydawało mu się, że zza najbliższego krzaka mignęła jakaś postać. Maks spojrzał na przyjaciół z poważną miną. "Musimy się dowiedzieć, do czego pasuje ten klucz. I co oznaczają te litery," powiedział stanowczo. Nagle z głębi lasu dobiegł dźwięk – trzask łamanych gałązek i szelest liści, tak głośny, że Lena aż odskoczyła. Coś, lub ktoś, zbliżało się szybko w ich stronę…