Lena została w szkolnej bibliotece najdłużej ze wszystkich. Deszcz stukał w okno, a zegar tykał jak metronom. Pani Hela sortowała książki, lecz wyszła po pudełka do piwnicy. „Zaraz wracam” – rzuciła, zostawiając Lenę między wysokimi regałami. Dach przeciekał w rogu, wiadro brzęczało pod kapiącą wodą. Lena miała naprawdę sporo odwagi i sporą ciekawość. Na biurku leżał wielki atlas, pachnący kurzem i morzem. Na okładce widniał napis: „Oddział Map, tylko dla personelu”. Połknęła ślinę i otworzyła księgę na samym środku. Na marginesie ktoś dopisał ołówkiem: „Nie otwieraj po zmroku”. Na pierwszej stronie była karta wypożyczeń z datą sprzed pięćdziesięciu lat. W rubryce „Zwrócono” widniała kreska i mały rysunek kotwicy. Ołówek sturlał się z biurka sam, jakby popychany przez wiatr. Ale okna były zamknięte na zasuwę i kłódkę. Zegar nagle tyknął głośniej, jakby bardzo potwierdzał zakaz. Lena zobaczyła plamę tuszu, która poruszała się po mapie. Kształt rósł, skręcał i układał się w wąską uliczkę. Z uliczki wyrósł znak X, a obok dopisało się słowo „Wejście”. „Pani Helo?” zawołała, ale odpowiedział jej tylko szelest kartek. Wtedy zza regału zabrzęczał stary dzwonek, ten z drzwi. Nikt nie wszedł, lecz pod atlasem coś stuknęło dwa razy. Lena wsunęła palce pod okładkę i natrafiła na zimny metal. Coś kliknęło, a w blacie biurka odsunął się wąski panel. Z wnętrza popłynęło blade światło i krótkie, ciche wołanie. Lena wstrzymała oddech i pochyliła się, by zajrzeć do środka. Po grzbiecie Leny przebiegł dreszcz, choć w bibliotece było ciepło. Spojrzała na drzwi do piwnicy i na ciemny korytarz. „Pani Helo, proszę wrócić, coś tu się dzieje”. I wtedy ktoś szeptał tuż za jej uchem...