Wakacje w miasteczku Brzozów zawsze były spokojne, aż do tego lata, kiedy to Tosia, Kuba i Emil postanowili odkryć, co naprawdę kryje się w Lesie Podniebnych Gałęzi. Las ten rozciągał się za ich osiedlem i choć krążyły o nim różne opowieści, dzieci nigdy nie bały się zaglądać między stare drzewa, gdzie światło tańczyło złotymi plamami na ściółce. Pewnego ranka, kiedy słońce dopiero zaczynało ogrzewać polanę, Tosia znalazła pod wielkim dębem coś dziwnego – wystającą spod korzeni metalową rączkę. Zawołała przyjaciół i razem zaczęli drapać ziemię patykami. Po chwili usłyszeli cichy stuk – spod warstwy liści wyłoniła się zardzewiała skrzynka. – Wygląda jak z pirackiego statku! – krzyknął Kuba, przecierając wieko swoją koszulką. Skrzynkę trudno było otworzyć, ale Emil, który zawsze nosił przy sobie scyzoryk, poradził sobie ze starym zamkiem. W środku leżał zwinięty pergamin przewiązany sznurkiem i maleńki, drewniany klucz w kształcie liścia. Na pergaminie widniała mapa lasu, ale w zupełnie innym kształcie, niż znali go dzieci. Zamiast zwykłych ścieżek, narysowane były dziwne znaki, strzałki i... nieznane budowle w głębi lasu. – Nigdy nie widziałem na mapie takiej wieży! – powiedział Emil, przyglądając się małej wieżyczce z dzwonkami narysowanej przy strumieniu. – A tu jest coś napisane! – Tosia wskazała krzywą linię z podpisem „Ścieżka Szeptów”. Dzieci spojrzały na siebie z błyskiem w oczach. Czy to możliwe, że w ich zwyczajnym lesie rzeczywiście kryje się coś więcej? W tej właśnie chwili z zarośli rozległ się szelest i ktoś lub coś poruszyło się po drugiej stronie wielkiego dębu. Przyjaciele zamarli, ściskając w dłoni klucz i mapę. Kto lub co mogło ich obserwować? Bez słowa, ze ściśniętymi sercami, schowali się za pień. Ze środka lasu wyłoniła się niska postać z czerwoną czapką, która przypominała... skrzata! Postać popatrzyła na nich, uniosła palec do ust i... gestem przywołała do siebie.