Eryk zawsze uważał, że jego dziadek ma najciekawsze rzeczy na świecie. W zakurzonym gabinecie, pełnym książek i dziwnych urządzeń, każda półka kryła coś niezwykłego. Pewnego sobotniego popołudnia Eryk i jego przyjaciółka Ola przyszli odwiedzić dziadka, licząc na to, że pokaże im coś nowego. Dziadek, z tajemniczym uśmiechem, wyjął z szuflady mały, złoty zegarek kieszonkowy. „To nie jest zwyczajny zegarek,” powiedział, podając go Erykowi. „Możesz go otworzyć, ale tylko wtedy, gdy obiecasz, że będziesz ostrożny.” Gdy tylko Eryk kliknął zamek, zegarek rozwarł się z cichym brzękiem. Wskazówki zaczęły obracać się szalenie, a wokół pojawił się wirujący blask. Ola złapała Eryka za rękę, a zanim zdążyli się obejrzeć, pokój dziadka zniknął. Zamiast niego stanęli na środku brukowanej uliczki, po której sunęły powozy, a ludzie nosili stroje jak z dawnych opowieści. Nad ich głowami wisiał napis: "Warszawa, 1880 rok". Ola rozejrzała się zdziwiona, a Eryk ścisnął zegarek mocniej. „Musimy wrócić!” szepnął. Gdy jednak próbował odtworzyć ruch wskazówek, zegarek zaskwierczał i zastygł. W tej samej chwili w ich stronę ruszył chłopiec w czapce z daszkiem, niosąc coś, co przypominało telegram. „Wy oboje… nie jesteście stąd, prawda?” spytał, patrząc na nich podejrzliwie. „Chodźcie za mną. Jeśli chcecie wrócić do domu, musicie zrobić coś bardzo ważnego – i to zanim zegar wybije północ.” Zanim Eryk i Ola zdążyli zareagować, chłopiec ruszył w wąską uliczkę. Złapani w samym środku przygody, spojrzeli po sobie przerażeni i podekscytowani, nie mając pojęcia, co czeka ich za rogiem…