Zegarmistrz z Ulicy Mgieł

Lena już dawno przestała się dziwić, że w starych częściach miasta potrafią dziać się rzeczy niezwykłe. Jednak tego wieczoru, podczas powrotu z biblioteki, natknęła się na coś, czego nie znalazła w żadnej książce. Na końcu Ulicy Mgieł, w najwęższej alejce, otworzył się nagle sklepik, którego jeszcze rano tu nie było.\n\nW witrynie stały rzędy zegarów – kieszonkowych, stojących, nawet takich, które wyglądały na zrobione z kwiatów i ptasich piór. Za oknem unosiły się obłoczki pary, a nad drzwiami wisiała tabliczka: “Zegarmistrz Czasów Zapomnianych. Tylko dla Uważnych Oczy.”\n\nLena poczuła jakby coś ją tam przyciągało. Przepchnęła drzwi z cichym skrzypnięciem i weszła do środka. Wnętrze wydawało się większe, niż mogłoby pomieścić to stare domostwo z zewnątrz. Na półkach, zamiast kurzu, leżały iskierki światła. Zegary tykały w różnych rytmach, niektóre chodziły do tyłu, inne śpiewały cicho.\n\nZa ladą stał Zegarmistrz – starszy pan o oczach tak błyszczących jak mechanizmy ukryte w zegarkach. Uśmiechnął się do Leny, jakby na nią czekał.\n\n– Witaj, Leno. Czas płynie tu inaczej – powiedział i wskazał na jeden z kieszonkowych zegarków.\n\nZanim Lena zdążyła zapytać, skąd zna jej imię, zauważyła, że wskazówki zegarka zaczęły się obracać w zawrotnym tempie. Zegar rozświetlił się i cicho zabrzmiał dzwoneczek.\n\nNagle wszystko wokół zawirowało – ściany sklepiku rozpłynęły się w złocistym blasku, a Lena poczuła, że zaczyna się kurczyć... Zegarmistrz skinął tylko głową i wyszeptał: „Czas na przygodę, Leno. Odwagi!”\n\nDziewczynka znalazła się w zupełnie innym miejscu. Nad jej głową unosiły się zegary jak balony, a u jej stóp zatrzymał się niewielki mechaniczny lisek, który zamrugał do niej, jakby chciał jej coś przekazać...\n\nW tej chwili zadźwięczał dzwonek – czy to znak, żeby ruszyła za liskiem? A może powinna wrócić do sklepu? Lena wstrzymała oddech, próbując zdecydować, jaki będzie jej pierwszy krok w tej niezwykłej krainie czasu.