Na skraju miasteczka Zielona Polana rozciągało się Jezioro Szmaragdowe. W jego błyszczącej tafli odbijały się chmury, a w letnie wieczory powietrze pachniało miętą i wakacjami. Oliwia, Kuba i Lena każdego popołudnia spotykali się na małej drewnianej kładce, by planować nowe przygody. Oliwia, najstarsza z nich, miała głowę pełną pomysłów i nigdy nie bała się wyzwań. Kuba był najlepszym pływakiem w szkole, a Lena – mistrzynią w rozwiązywaniu zagadek. Pewnego wieczoru, podczas pełni księżyca, Lena zauważyła coś dziwnego. Na środku jeziora, gdzie zwykle była tylko woda, majaczył niewielki zarys wyspy. Troje przyjaciół doskonale wiedziało, że nikt nigdy tam nie dopłynął, a dorośli twierdzili, że taka wyspa nie istnieje. – Widzicie to? – Lena wskazała palcem. – Tam jest wyspa! Oliwia wyciągnęła przezroczystą lornetkę i przyłożyła ją do oczu. – Faktycznie… Czy ona pojawiła się dopiero dzisiaj? – Moja babcia mówiła, że podczas pełni dzieją się tu niezwykłe rzeczy – mruknął Kuba. Chwila ciszy, podczas której patrzyli na tajemniczą wyspę, była pełna napięcia i ekscytacji. Czy naprawdę powinni tam popłynąć? Następnego dnia chłopcy przygotowali starą łódkę dziadka Kuby. Lena przyniosła latarkę i mały notatnik, żeby zanotować wszystko, co zobaczą. Gdy słońce zaczęło chować się za drzewa, przyjaciele ostrożnie wsiedli do łódki i zaczęli wiosłować w kierunku wyspy. Z każdą minutą mgła stawała się coraz gęstsza, a szum wody cichł, jakby całe jezioro wstrzymało oddech. Cienie księżyca tańczyły na falach, a z wyspy dobiegały dziwne, przytłumione dźwięki. Nagle, tuż przy brzegu, zauważyli coś, co sprawiło, że wszystkie włosy stanęły im dęba. Pośród niewyraźnych konturów wyspy zamigotało żółte światło, a w jego blasku zamajaczyła sylwetka kogoś – lub czegoś – czego żadne z nich nigdy wcześniej nie widziało. Przyjaciele spojrzeli na siebie w napięciu. Czy powinni zrobić jeszcze jeden krok naprzód, czy lepiej zawrócić?