Znikające Kolory w Mieście Emocji

W Mieście Emocji każda ulica miała swój kolor – domy na Pomarańczowej były zawsze wesołe, a Skwer Zielonej Nadziei tętnił spokojem. Zosia uwielbiała patrzeć z okna, jak kolory zmieniają się lekko każdego dnia, zależnie od nastroju mieszkańców. Jednak pewnego ponurego ranka coś było inaczej. Zamiast tęczy barw, przed domem Zosi rozciągała się szara mgła, a żółte słońce wyglądało jakby ktoś je wymazał gumką. – Tymek! – zawołała dziewczynka do swojego młodszego brata. – Czy ty też widzisz, że wszystko blednie? Tymek wybiegł z pokoju trzymając swoją ulubioną fioletową piłkę, która teraz była… szara! – Moja piłka jest chora! – krzyknął z rozpaczą. – Co się stało z naszym miastem? W kuchni mama z trudem próbowała upiec tęczowe babeczki na festyn. Lukier był bezbarwny, a ona sama wyglądała na przygaszoną. – Chyba coś się dzieje, dzieci. Nikt nie przyznaje się do żadnej emocji. Zakładam, że ludzie zaczęli ukrywać to, co czują… Zosia spojrzała przez okno na smutnego sąsiada, który zwykle dzielił się radosnym uśmiechem, a dziś unikał wzroku innych. – To musi być to! – powiedziała nagle. – Kiedy chowamy emocje, kolory znikają! Tymek spojrzał na siostrę z niepokojem i ekscytacją jednocześnie. – Musimy coś z tym zrobić! Może jeśli odnajdziemy największy, ukryty smutek, wszystko wróci do normy? Zosia i Tymek postanowili wyruszyć na poszukiwanie źródła szarości. Na ulicy spotkali tajemniczego chłopca w granatowym płaszczu, który w rękach trzymał słoik pełen… błyszczących łez? – Czy to ty zabierasz kolory? – zapytał Tymek odważnie. Chłopiec spojrzał na nich poważnie i…