Szkoła Podstawowa nr 7 na ulicy Gwieździstej wyglądała zwyczajnie tylko z zewnątrz. W środku sekrety skrywały się za każdym rogiem – choć nikt nie spodziewał się, że największe z nich zamieszkają w sali 6B. Tam właśnie, pewnego deszczowego poniedziałku, zebrała się piątka uczniów: Lena, Kuba, Wojtek, Zosia i Amelia. Lena miała rude włosy i uwielbiała rysować potwory. Kuba zawsze nosił w kieszeni zestaw do majsterkowania, a Wojtek znał na pamięć rozkłady jazdy wszystkich tramwajów w mieście. Zosia śmiała się najgłośniej w klasie, a Amelia czytała więcej książek niż ich nauczycielka polskiego. To był dzień przed corocznym Dniem Talentów. Klasę 6B ogarnęła lekka panika – nikt nie chciał wystąpić przed całą szkołą. Lena, jak zwykle, malowała coś w zeszycie, gdy nagle kredka sama zaczęła się przesuwać po kartce, rysując cudaczny portret ich nauczyciela matematyki. Dziewczynka zamarła. "To… nie ja!" – szepnęła. Tymczasem Kuba, próbując pchnąć szafkę z podręcznikami, odkrył, że wcale nie jest taka ciężka jak zwykle. Właściwie, przesunął ją o kilkanaście centymetrów jednym palcem. Przerażony rozejrzał się, czy ktoś go nie zauważył – ale tylko Wojtek patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Wojtek z kolei zauważył, że w jego głowie matematyczne równania same ustawiają się w rzędy, a odpowiedzi pojawiają się, zanim jeszcze zdąży przeczytać pytanie. Każdy z nich miał wrażenie, jakby coś niezwykłego zaczęło się dziać. Jeszcze dziwniejsze było to, że gdy tylko się spotkali podczas przerwy, ich dziwne zdolności zaczęły się wzajemnie nasilać. Zosia, rozśmieszając kolegów, odkryła, że każdy kto słyszy jej żart, czuje się nagle jakby otoczony bańką szczęścia – nawet pani od geografii przestała się krzywić! Amelia, podekscytowana tym wszystkim, usiadła w bibliotece przed stertą książek – i w ciągu kilku minut przyswoiła cały materiał z biologii, który zwykle zajmował jej tydzień. Nagle poczuła, że potrafi skojarzyć ze sobą rzeczy, o których nigdy w życiu nie czytała. Po południu zebrali się potajemnie w starym magazynie za salą gimnastyczną. Nikt już nie udawał, że wszystko jest normalnie. – Myślę, że mamy supermoce… – powiedziała cicho Lena. – Ale skąd? – dopytywał Kuba. – I czemu teraz, tuż przed Dniem Talentów? – zastanawiała się Zosia. W tej właśnie chwili ze starego głośnika nad drzwiami rozległ się dziwny, metaliczny zgrzyt, a światła zaczęły migać. Piątka przyjaciół spojrzała na siebie z przestrachem, a ze szkolnego korytarza dobiegły… ciche, niepokojące kroki.