W samym sercu Starego Lasu, gdzie drzewa szumiały nawet w bezwietrzne dni, mieszkała sowa o imieniu Luna. Luna była najmłodszą z sów w wielkiej rodzinie, ale już od dawna marzyła o tym, by przeżyć prawdziwą przygodę. Każdej nocy siadała na swojej ulubionej gałęzi, wysoko nad ziemią, i przypatrywała się światu. Jej wielkie, bursztynowe oczy widziały najdrobniejszy ruch pod liściastym dywanem. Pewnej nocy coś się zmieniło. Księżyc schował się za chmurami, a w lesie zrobiło się niespotykanie ciemno. Luna nigdy dotąd nie widziała, by tak wielu jej sąsiadów – jeże, wiewiórki i liski – poruszało się niespokojnie i szeptało między sobą. Nawet stare drzewa wydawały się cichsze niż zwykle. Gdy Luna poleciała do swojego najlepszego przyjaciela, jeża Feliksa, ten już czekał na nią pod ogromnym dębem. "Luno, widziałaś to? Ktoś zabrał światło z naszej polany," szepnął z przejęciem. Rzeczywiście, ich ulubiona polana, zawsze skąpana w srebrzystym blasku księżyca, teraz tonęła w głębokim cieniu. Na środku leżał dziwny, świecący kamień, którego nigdy wcześniej tu nie było. Do Luny i Feliksa dołączyła zaraz chyża wiewiórka Mila, która niosła pod pachą mapę starych leśnych ścieżek. "Słyszałam, że znikające światło widziano też przy Źródle Szeptów. Może to tam znajdziemy odpowiedź?" zaproponowała. Trójka przyjaciół podjęła decyzję – ruszą razem przez nocny las, by rozwikłać tajemnicę znikającego światła. Ale gdy zbliżyli się do Źródła Szeptów, zobaczyli coś, co sprawiło, że zamarli w bezruchu – z wody wynurzała się para zupełnie nowych, błyszczących oczu, które śledziły każdy ich ruch...