Dzwonek nad drzwiami Pilcrow & Sons Kartografia miał kształt srebrnej igły kompasu i kiedy Maya popchnęła drzwi, nie zadźwięczał, lecz zabrzmiał jak ciche mruczenie. W sklepie pachniało jak deszcz na rozgrzanym chodniku i wnętrze książki, a kurz unosił się w powietrzu w leniwych, słonecznych drobinkach, jakby dano mu wolne popołudnie. Maya zatrzymała się na wytartym dywaniku, ogarniając wzrokiem półki uginające się pod ciężarem zwiniętych map i wysokie szuflady z mosiężnymi tabliczkami: **ŚWIAT (Niepełny), GWIAZDY (Najlepsze przypuszczenia), OCEAN (Niesforny)** i – w najniższej, najbliższej jej tenisówkom – **NIEPRAWIDŁOWE**. Miała jedenaście lat i tak lubiła wzory, że je kolekcjonowała: pętle brzegów chmur, falowanie gołębi przy starcie, to, jak rząd domów potrafił wyglądać jak zęby. Jej młodszy brat, Theo, dziesięcioletni i zawsze gotowy do liczenia, stukał czubkiem buta w deski i szeptał: – Czterdzieści siedem, czterdzieści osiem, czterdzieści dziewięć… – Jak ci zabraknie desek, możesz policzyć mapy – powiedziała Maya, ale uśmiechnęła się. Theo wyciągnął z kieszeni lupę, jakby to była ulubiona moneta, i przyłożył ją do mosiężnej tabliczki. Jedynym innym znakiem życia była odręczna kartka oparta o kasę: **Zaraz wracam — proszę nie porządkować gór**. Zegar na ścianie grzecznie odmierzał sekundy, które nie zgadzały się ze światłem za oknem. Jedno z okien wychodziło na Hill Street, gdzie lato rozsiadło się w miasteczku Wrenfield tak, jakby chciało zostać cały tydzień. Theo już kucał przy najniższej szufladzie, bo oczywiście, że tam. – *Nieprawidłowe* – przeczytał, jakby smakował słowo. – Czemu ktoś miałby trzymać złe mapy? – Może dlatego, że gubienie się jest ciekawe – odpowiedziała Maya. Ale i tak zerknęła przez ramię, zanim uklękła, by mu pomóc pociągnąć. Szuflada zacięła się, potem westchnęła i wysunęła z miękkim szelestem papieru o drewno. W środku leżał pojedynczy rulon owinięty w wyblakły niebieski materiał i związany sznurkiem, jak bardzo uprzejmy prezent. Na wierzchu spoczywała metka, wyblakła i cienka. **Zwrócić, jeśli znajdziesz** – głosiła atramentem rozlanym przy zawijasach i ogonkach. Gdy tylko Maya dotknęła metki, dzwonek-kompas poruszył się, choć nikt nie wszedł do środka. – Znaleźliśmy – wyszeptał Theo. – Ale to nie my zgubiliśmy. Maya rozwiązała sznurek i rozwinęła materiał. W środku była mapa duża, wyraźna, obramowana rzędem maleńkich stworzeń z pierzastymi ogonami, z których każde trzymało chorągiewkę. Na chorągiewkach widniały napisy: **Tu stoi płot, którego nie zauważyłeś**, **To pole pachnie stokrotkami i chlebem**. W dolnym rogu, starannymi drobnymi literami, znajdowała się legenda: **Klucz: Linie mogą zmieniać zdanie. Złóż, aby znaleźć. Atrament podąża za krokami.** – „Linie mogą zmieniać zdanie”? – przeczytał Theo z zachwytem. Przyłożył lupę do papieru i chuchnął na niego. Mapa pokazywała Wrenfield – ulice, wieżę zegarową, zakole rzeki – ale niektóre nazwy były błędne tak, jak błędne bywają sny. Wieża zegarowa podpisana była jako **Mechaniczny Słonecznik**. Rzeka jako **Nić, która poszła na spacer**. A tam, u góry, był ich dom, lecz przy oknie sypialni Mai widniała strzałka z napisem: *Maya: znowu światło po północy?* – No dobra, to już prywatne – mruknęła, ale uśmiechnęła się, przesuwając palcem po ich chodniku. Atrament się nie rozmazał. Zadrżał. Lupa Theo zadzwoniła lekko o papier, gdy pochylił się jeszcze bliżej. – Maya – powiedział cicho. – To się rusza. Wstrzymała oddech. Ulica za piekarnią Peppercorn – w rzeczywistości puste miejsce, zwykła zarośnięta działka, gdzie stary bilbord się przewrócił – zaczęła ciemnieć nowymi liniami. Smukła krzywizna wyryła się na mapie maleńkimi kreskami, ścieg zszywający nową drogę od nicości do brzegu stawu. Atramentowe kropki zebrały się jak ławica rybek, a potem ułożyły w litery. Powstało: **Trzynasty Zakręt**. – Nie ma Trzynastego Zakrętu – powiedziała od razu Maya. Wrenfield miał dwanaście ponumerowanych zakrętów, które pięły się serpentyną na wzgórze do wieży, i wszyscy z tego żartowali. Gdyby istniał trzynasty, ktoś już dawno zrobiłby o tym ciasto. Rozejrzała się po sklepie, jakby spodziewała się, że ktoś ich obserwuje i chichocze. Nikogo nie było. Zegar tykał swoje zdanie, niewzruszony. Pod nową ulicą, tak małe, że prawie jak szept, mapa wydrukowała jeszcze jedną linię: **Złóż wzdłuż nakropkowanego przyjaciela.** – Nie linia – poprawił Theo z satysfakcją. – Przyjaciel. – Stuknął w coś, co ona przeoczyła: delikatny szereg kropek biegnący od rogu piekarni do brzegu rzeki. Kropki były maleńkie, jakby nieśmiałe. – To podstęp – powiedziała Maya, ale w brzuchu poczuła się tak, jak wtedy, gdy huśtawka dostaje mocniejsze pchnięcie, niż się spodziewała. Uszczypnęła papier, ostrożnie i równo, i złożyła wzdłuż nakropkowanego przyjaciela, łącząc piekarnię z brzegiem stawu, zbliżając końce miasta do siebie. Gdy zagięcie się osiadło, sklep jakby nabrał powietrza i je zatrzymał. Dzwonek-kompas zadrżał; światło przesunęło się o włos w stronę wieczoru. – Zrobiło się ciemniej? – spytał Theo. – Może słońce zmieniło zdanie – odparła Maya. Ale włoski na jej ramionach stanęły dęba. Rozłożyła mapę i zobaczyła, że tam, gdzie papier się zetknął, maleńkie stworzonka z ramki odwróciły głowy – na nich. Na mapie pojawił się nowy symbol, migocząc: dwie postaci z atramentu, narysowane kilkoma szybkimi kreskami – jedna w kucyku i z plamą atramentu na kolanie, druga z lupą i rozwiązanymi sznurowadłami. Nad ich głowami pojawiły się imiona, wypisane starannie jak przez troskliwą ciotkę: **Maya. Theo.** – Niemożliwe – wyszeptał Theo. – Niemożliwe, niemożliwe. Maya przełknęła ślinę. – Zbieg okoliczności – powiedziała, choć róg mapy był ciepły pod jej dłonią. – Sprawdźmy to. Schowali mapę z powrotem w niebieską tkaninę i związali sznurkiem, palce drżały. Maya wsunęła pakunek do plecaka i zostawiła szufladę otwartą, bo wydawało się złe udawać, że nic nie zrobili. Kartka przy kasie przyglądała się im, ale nie zaprotestowała. Na zewnątrz dzień leżał nad Wrenfield jak kot na klawiaturze – wygodny, lekko ciężki i mruczący. Wieża zegarowa górowała nad Hill Street, wskazówki przesuwały się ku czwartej, a pieprzny zapach otulający piekarnię mieszał się z czymś miększym, jakby cynamon zapomniał, że powinien być głośny. Przeszli przez płot za Peppercorn Bakery, między luźnymi sztachetami, które od zawsze były luźne. Chwasty sięgały im ramion i szeleściły o dżinsy. Gdzieś pszczoła znalazła powód, by być zachwycona. – Maya – szepnął Theo. Zobaczyła to i choć starała się przygotować, nie była. Wąska ścieżka z jasnych kamieni prowadziła przez działkę – ta sama krzywa, którą widziała rysującą się na papierze. Kamieni nie było wczoraj; zauważyłaby. Maya zauważała wszystko, co zakłócało wzór. Na końcu ścieżki stały wolno stojące drzwi, samotne wśród chwastów. Były koloru porannego nieba tuż przed tym, jak słońce się zdecyduje. Tabliczka z numerem głosiła **13½** srebrnymi cyframi. Zamiast gałki miały mosiężną klamkę w kształcie znaku zapytania, który postanowił być grzeczny i się wyprostował. W otworze na listy tkwiła cienka karta z zawiniętym rogiem, jakby nadgryziona przez czas. – A jeśli to dla kogoś innego? – spytał Theo ostrożnie. – To właśnie dla kogoś innego – powiedziała Maya i sięgnęła po kartę. Mosiądz był ciepły. Odwróciła kartę. Na przodzie widniało: **Dostarczyć do 4:13**. Z tyłu, starannym pismem: **Maya i Theo.** Jej serce zrobiło mocne uderzenie. Spojrzała na wieżę. Zegar wybił czwartą – raz, dwa, trzy, cztery – a dźwięk spłynął z góry jak srebrna woda. – Zna nasze imiona – wyszeptał Theo, zachwycony i trochę przestraszony, jak człowiek na pierwszym stopniu wysokiej trampoliny. Maya rozwinęła mapę, ostrożnie balansując nią na kolanach, żeby wiatr nie podjął decyzji za nią. Papier rozłożył się i, jak dobrze wychowany pies, usiadł tam, gdzie chciała. Na mapie ich atramentowe postaci stały przy maleńkich niebieskich drzwiach z numerem **13½**. Legenda zmieniła się: **Zgięte miejsca zginają inne rzeczy.** – To jak… składanie papierowego żurawia i ptak pojawia się tam, gdzie go nie było – powiedział Theo, już się uśmiechając, bo uwielbiał, gdy świat zachowywał się jak zagadka, która pragnie być rozwiązana. Maya badała ścieżkę, drzwi, kartę. Jej ostrożna część mówiła, że to dziwne; ciekawska część mówiła, że dziwne to po prostu kształt, którego jeszcze nie znasz. Westchnęła i wsunęła kartę do plecaka. – Przynajmniej zapukamy – stwierdziła. – Inaczej nigdy się nie przestaniemy zastanawiać. Theo skinął głową, po czym chwycił ją za rękaw. – Czekaj. Posłuchaj. Działka pełna była małych dźwięków – muchy, którym nie chciało się siadać, cichego szemrania liści. Pod tym wszystkim coś jeszcze: niski mechaniczny szum, jak zabawkowa kolejka gdzieś daleko, i delikatne tykanie, jak zegar żyjący pod ziemią. Z centymetrowej szpary pod drzwiami (bo nawet samotne drzwi muszą oddychać) sączyła się wstążka ciepłego powietrza pachnącego świeżym chlebem i letnią burzą. Maya ujęła mosiężną klamkę. Była cieplejsza teraz, niemal w temperaturze pomocnej dłoni. Delikatne drżenie przeszło przez jej palce, jak mruczenie kota, który nie chce się przyznać, że cię potrzebuje. Na mapie pojawił się nowy napis, świeży atrament błyszczał, póki nie wysechł: **Kiedy będziesz gotów, ktoś też będzie.** – No dobrze – powiedziała Maya, a jej głos zadrżał raz, po czym wyrównał się w linię, po której dało się iść. Zapukała trzy razy, grzecznie. Przez chwilę nic się nie działo. A potem, po drugiej stronie drzwi – w miejscu, gdzie powinny być tylko chwasty i niebo – odezwały się trzy odpowiedzi, dokładnie w jej rytmie. Mosiężna klamka znowu się ogrzała, a srebrne **13½** na tabliczce lekko, niepewnie zadrżało. Oczy Theo zrobiły się ogromne. – Czy ty… czy to… Maya ścisnęła klamkę. Maleńki zatrzask wewnątrz drzwi wydał najcichszy dźwięk świata – kliknięcie myśli, która podjęła decyzję. Karta w jej plecaku przesunęła się, jakby szturchnięta przez nieistniejący podmuch. Ścieżka za nimi zdawała się przybliżyć, kamienie słuchały. Klamka obróciła się odrobinę sama.