Filip, Lena i Tymek byli przyjaciółmi, którzy uwielbiali spędzać czas na wspólnych wyprawach po okolicznym lesie. Ich rodzinna miejscowość, Polanówko, była otoczona wielkimi drzewami, a za miasteczkiem płynęła wąska rzeka, której wijące się brzegi tonęły w dzikim bluszczu. Pewnego dnia, gdy słońce chyliło się już ku zachodowi, Lena zauważyła coś niezwykłego, leżącego tuż przy wodzie. – Patrzcie! – zawołała, wskazując palcem na ciemny kształt wśród paproci. Ostrożnie podeszli bliżej i odkryli stary, pokryty mchem most kamienny. Wyglądał na bardzo wiekowy – niektóre kamienie były powykruszane, a pod mostem wirowała woda, tworząc ciche wiry. Jednak kiedy Filip dotknął jednego z kamieni, ten rozjarzył się bladym światłem. – Widzieliście to? – szepnął Filip, szybko zabierając rękę. – Ten kamień... on się świeci! Tymek przykucnął, żeby przyjrzeć się bliżej. – Może to jakaś sztuczka światła? – zastanawiał się na głos. Lena jednak wiedziała, że to coś więcej. Most wydawał się szeptać, zapraszać do przejścia na drugi brzeg. Po krótkiej naradzie, choć serca trzepotały im w piersiach z ekscytacji i lekkiego niepokoju, postanowili przejść przez most. Każdy krok sprawiał, że blask kamieni stawał się coraz silniejszy, a z drugiej strony mostu zaczęła unosić się lekka złota mgła. Kiedy dotarli na środek przeprawy, poczuli delikatny powiew wiatru, który przyniósł ze sobą odgłosy zupełnie nieznanych zwierząt. Gdzieś pod ich stopami most zadrżał, a nad wodą rozległ się melodyjny, nieziemski śmiech. – Tam, po drugiej stronie… coś się poruszyło! – wyszeptała Lena, pokazując na sylwetkę mignięciają wśród mgły. Przyjaciele spojrzeli po sobie, nie wiedząc, co znajduje się za mostem, ani co na nich czeka, gdy tylko przekroczą jego granicę...