Jagoda po cichu skradała się przez wysoką trawę w ogrodzie dziadka. Filip szedł za nią, próbując nie szeleścić gałązką w ręce. Wakacje u dziadka oznaczały jedno – przygody, których nie znajdzie się w mieście. Tam, między krzakami agrestu i malin, kryło się coś, czego nie widział nikt oprócz nich. Tego dnia zauważyli pod wielkim, rozłożystym dębem coś dziwnego. Ziemia układała się w idealnie okrągły krąg, a w jego środku rosły srebrzyste grzyby i pachniały inaczej niż wszystko wokół. Dziadek kiedyś mówił: „Ten dąb pamięta jeszcze inne czasy. Nie wszystko pod nim jest takie, jak się wydaje.” — Zobacz! – szepnęła Jagoda, przykucając przy kręgu. – To wygląda jak znak… może mapa? Filip uklęknął obok i dotknął palcem najbliższego grzyba. W tej chwili poczuł, jak ziemia pod nim lekko drży. Jagoda również położyła dłoń na mchu. Obok, wśród traw, rozbrzmiał delikatny szum, jakby ktoś cichy otworzył niewidzialne drzwi. Nim zdążyli się odsunąć, krąg rozświetlił się błękitnym światłem, a pod nimi rozwarła się płynna, świecąca otchłań. Zanim zrozumieli, co się dzieje, zjechali w dół, jakby sunęli po niewidzialnej zjeżdżalni wśród wirujących iskier. Po chwili wylądowali miękko na czymś sprężystym i zielonym. Rozejrzeli się – byli na dziwacznej łące, gdzie kwiaty miały skrzydła niczym motyle, a w oddali chodziły długoszyje stworzenia o szafirowych oczach. Niebo migotało wszystkimi odcieniami fioletu, a płynące w nim chmury wyglądały jak wielkie, puszyste ryby. Jagoda złapała Filipa za rękę. — Gdzie jesteśmy? – wyszeptała z szeroko otwartymi oczami. — Nie mam pojęcia… – odpowiedział Filip, patrząc na zbliżające się w ich stronę szafirowookie stworzenie, które właśnie zaczęło do nich mówić dziwnym, melodyjnym głosem…