Słońce leniwie zaglądało przez gęste liście, gdy Maja i Tymek wędrowali ścieżką w głąb Lśniącego Lasu. Mieszkali niedaleko, ale nigdy wcześniej nie odważyli się wejść tak głęboko. Opowieści babci o zaczarowanych drzewach i śpiewających lisach wydawały się tylko bajkami – aż do dzisiaj. Tymek niósł mały kompas, który nieustannie wskazywał północ, choć ścieżka wiła się w każdą stronę. Maja rozglądała się uważnie, wypatrując czegoś niezwykłego. W pewnym momencie jej wzrok przykuł blask odbijający się od starego kamienia. Podeszła bliżej i nagle zawołała: – Zobacz, Tymek! Tu chyba jest coś ukrytego! Pod mchem i liśćmi znajdowała się kamienna płyta z wyrytymi dziwnymi znakami. Gdy tylko dotknęli jej razem, ziemia pod ich stopami lekko zadrżała, a tuż przed nimi rozsunęły się dwa omszałe drzewa, tworząc idealnie okrągłą bramę. Za nią rozciągała się łąka, jakiej nigdy wcześniej nie widzieli – trawa mieniła się wszystkimi kolorami, a w powietrzu unosiły się świetliste motyle wielkości dłoni. Rodzeństwo spojrzało na siebie i bez słowa weszło przez bramę. Po drugiej stronie wszystko wydawało się inne: powietrze pachniało słodko, w tle słychać było ciche szepty, a z pobliskiego zagajnika wybiegł... białofutry królik z małymi, błękitnymi skrzydłami! Zatrzymał się przy Majce, spojrzał jej głęboko w oczy i przemówił: – Czekałem na was. Jesteście wybrani. Musicie pomóc odnaleźć Zaginione Światło, zanim zapadnie wieczny cień. Nagle las wokół nich rozświetliły migoczące kule światła, a z oddali rozległ się głuchy, niepokojący dźwięk. Rodzeństwo chwyciło się za ręce, niepewne co je teraz czeka...