Staszek nigdy nie wierzył w żadne duchy, ale kiedy Zosia, jego młodsza siostra, wyzwała go na wyprawę do Zielonego Domku, nie zamierzał się wycofać. Stary, drewniany budynek od lat straszył dzieci z ich wioski, a dorośli zawsze powtarzali, żeby się tam nie zbliżać. Ale kto by słuchał dorosłych, kiedy ciekawość jest silniejsza od strachu? Był początek sierpnia, a powietrze pachniało poziomkami i skoszoną trawą. Staszek i Zosia szli przez wysoką trawę, przedzierając się przez pajęczyny. Zielony Domek majaczył w oddali, otulony bluszczem i cieniem starych drzew. Kiedy podeszli bliżej, poczuli, jakby ktoś ich obserwował. "To pewnie sowa," powiedział Staszek, starając się ukryć, że serce mu bije szybciej. Drzwi były ledwo uchylone. Zosia pierwsza przekroczyła próg, cicho jak kot. Staszek podążył za nią, starając się nie nadepnąć na skrzypiącą podłogę. Wewnątrz panował półmrok. Kurz unoszący się w powietrzu tańczył w promieniach słońca wpadającego przez zakurzone okno. "Staszek, patrz!" – szepnęła Zosia. Na podłodze leżała stara mapa. Była poszarpana i błyszczała trochę tak, jakby ktoś niedawno ją dotykał. Mapa przedstawiała ich wieś, ale w miejscu Zielonego Domku był narysowany dziwny znak – przypominający oko otoczone siedmioma gwiazdami. Zosia sięgnęła po mapę, kiedy nagle zza ściany rozległo się ciche pukanie. Trzy krótkie, jedno długie. Pukanie... i szept, jakby ktoś mówił ich imiona. Staszek spojrzał na Zosię. Oboje byli zbyt przerażeni, by się cofnąć, ale jeszcze bardziej ciekawi, co kryje się za tajemniczym dźwiękiem. Pukanie powtórzyło się – tym razem głośniej. Staszek podniósł mapę i powoli, razem z Zosią, zaczęli zbliżać się do zakurzonej, drewnianej ściany, za którą, jak im się zdawało, coś czekało. Nagle ściana poruszyła się jakby na zawiasach i ukazała wąskie, ciemne przejście. Z wnętrza powiało chłodem. Czy powinni wejść do środka?