W dolinie, gdzie mgły o poranku tańczyły pomiędzy dębami, leżała wioska Bjørnhavn. Mieszkańcy byli Wikingami, którzy kochali opowieści o dalekich podróżach i wielkich przygodach. Jednak każde dziecko wiedziało, że największe opowieści rodziły się na własnym podwórku. Erik, Solveig i ich młodszy kuzyn Knut właśnie szykowali się do wyprawy za granicę wioski. Tego dnia Erik znalazł bowiem na brzegu rzeki coś bardzo dziwnego: kawałek drewna ozdobiony wyrytym wilkiem, tak precyzyjnym, że wyglądał jak żywy. Byli pewni, że nigdy wcześniej nie widzieli takiego symbolu w okolicy. — Na pewno ktoś tu był przed nami — szepnęła Solveig, która zawsze chciała dowiedzieć się czegoś więcej o przeszłości doliny. Knut, dzielny choć najmłodszy, już wkładał skórzaną torbę pełną orzechów i kawałków suszonych jabłek, gotów na każdą przygodę. Już szli w stronę lasu, gdy Erik zatrzymał się i spojrzał na przyjaciół: — Jeśli znajdziemy więcej takich znaków, być może dowiemy się, kto tu był przed nami. Może to ślady dawnego klanu? Weszli ostrożnie między sosny, gdzie światło słońca przecinało mgłę złotymi promieniami. Ptaków nie było widać, jakby cała przyroda trzymała oddech. Po godzinie marszu trafili na miejsce, gdzie ziemia była poruszona, a wśród paproci leżał zwinięty w kłębek stary, pokryty runami szal. Przypominał te, które nosili wodzowie z legend. Nagle rozległ się trzask gałęzi. Wszyscy odwrócili się gwałtownie. Zza pnia starego dębu wyjrzała para błyszczących oczu. Nikomu nie drgnął nawet włos na głowie, kiedy cienie w mgle zaczęły się poruszać, a pod ich stopami coś chrupnęło jak łamane gałęzie. Czy to zwierzę, czy ktoś inny obserwuje ich od początku wyprawy? Czy runiczny szal i drewniany wilk mają ze sobą coś wspólnego? Wikingowie stali cicho, starając się nie oddychać zbyt głośno, podczas gdy mgła coraz gęstniała, a cienie wydawały się coraz bliżej nich...