Noc w Polance była zawsze spokojna i pełna gwiazd. Jednak gdy Antek, Zosia i Filip wyszli na podwórko, żeby sprawdzić przez teleskop nową kometę, zauważyli coś dziwnego. Na niebie brakowało kilku gwiazd, które jeszcze dzień wcześniej świeciły tuż nad ich starym dębem. — Widzicie to? — szepnął Filip, wpatrując się w puste miejsce pomiędzy Wielkim a Małym Wozem. — Może chmury? — zaproponowała Zosia, ale niebo było absolutnie pogodne. Antek przełknął ślinę. — Albo… coś je zabrało. Nazajutrz cała trójka spotkała się przed szkołą. Ich uwagę przykuło ogłoszenie: „Pokaz Magicznych Sztuczek! Tylko dziś! Mag Aurelius zaprasza do starego teatru!” — To ten budynek, który zamknięto przed laty… — powiedziała Zosia, marszcząc brwi. — Nigdy tam nie byłam. Postanowili pójść. Wnętrze teatru pachniało kurzem i tajemnicą. Na scenie pojawił się niewysoki mężczyzna w purpurowej pelerynie i szerokim kapeluszu. Jego oczy błyszczały jak gwiazdy. — Moje sztuczki są inne niż wszystkie — powiedział Mag Aurelius, spoglądając prosto na Antka. — Dziś zobaczycie prawdziwą magię. Zgasło światło. W ciemności rozbłysły świetliste kule, a dzieci poczuły, że coś dziwnego dzieje się wokół nich. Nagle jedno ze świateł przepłynęło tuż obok Filipa i zniknęło w rękawie maga. — Chcecie odkryć, co stało się z gwiazdami? — usłyszeli tajemniczy szept. W tej chwili wszystko wokół zaczęło wirować, a podłoga pod stopami dzieci jakby się rozsunęła. Czuły, że za chwilę wydarzy się coś, czego nigdy nie zapomną...