Zaginione echo Wilczego Lasu

Wilczy Las zawsze był miejscem pełnym szelestów, trzasków gałązek i cichych rozmów ukrytych zwierząt. Jednak tej wiosny coś się zmieniło. Rudo, młody lisek o niesfornej, rudobrązowej kitce, zauważył, że nocą las staje się niepokojąco... inny. Pewnej bezsennej nocy, gdy księżyc był prawie w pełni, Rudo leżał w swojej norce i wsłuchiwał się w znajome odgłosy. Nagle usłyszał coś, czego nigdy wcześniej nie słyszał – głębokie echo, które niosło się pośród drzew. Brzmiało tak, jakby ktoś wołał imię... ale nie było wiadomo czyje. Zaintrygowany, Rudo następnego dnia opowiedział o tajemniczym echu swoim najlepszym przyjaciołom – Jeżykowi Kolczatkowi i Sowie Plamce. Razem postanowili, że muszą dowiedzieć się, co kryje się za dziwnymi dźwiękami. Zebrali prowiant: parę orzechów, kilka jagód i puszysty liść do notowania pomysłów, po czym ruszyli ścieżką w głąb ciemnego boru. Po drodze napotkali starego borsuka, który ostrzegł ich, by nie zbliżali się do polany za Krzywą Sosną, bo tam ponoć straszy. Ale dla odważnych przyjaciół była to tylko dodatkowa zachęta. Im bliżej byli polany, tym echo stawało się wyraźniejsze. Sowa Plamka wzbiła się w powietrze, żeby rozejrzeć się z góry, a Rudo z Jeżykiem poruszał się cicho wśród paproci. Wtem, zza gęstych krzaków, usłyszeli kolejne wołanie. Tym razem przyjaciele byli już pewni – to nie było zwykłe echo, lecz jakiś głos próbował się z nimi skontaktować. Nagle... z krzaków wyłoniła się postać, której nikt się nie spodziewał. Przyjaciele wstrzymali oddech, a serca zaczęły im bić szybciej. Kto lub co pojawiło się przed nimi na skraju tajemniczej polany?