Lena i Maks mieszkali na najmłodszej kolonii ludzi – Proxima b. To planeta krążąca wokół najbliższej Ziemi gwiazdy, zamieszkana przez kilkaset rodzin, które odważnie opuściły dom, by zacząć nowe życie wśród gwiazd. Każdy dzień był tu przygodą: niebiesko-fioletowe niebo, olbrzymie rośliny i dziwne zwierzęta czyniły z Proximy miejsce tak niezwykłe, że nigdy się nie nudziło. Pewnego ranka, gdy Lena przeglądała transmisje ze starej stacji komunikacyjnej na obrzeżach kolonii, zauważyła dziwne zakłócenie. Na ekranie zamigotał tajemniczy sygnał, zupełnie inny niż cokolwiek, co widziała wcześniej. „Maks, chodź szybko!” zawołała, nie odrywając wzroku od ekranu. Brat wbiegł do pomieszczenia, ściskając w dłoni krążek do gry. – Co się dzieje? – Popatrz! – wskazała drżącą ręką na wirujące linie i migające znaki. Maks wpatrzył się w ekran, a potem w siostrę. Oboje wiedzieli, że ta stacja od lat była wyłączona z użytku. Powinno być na niej cicho jak w grobie, a jednak coś ją uruchomiło. Postanowili sprawdzić to sami, nie wspominając rodzicom ani słowa. Wzięli plecaki, latarki i weszli do śmigacza, którym Maks potrafił już sterować niemal jak dorosły. Gdy dotarli do stacji, zobaczyli, że drzwi wejściowe są lekko uchylone, jakby ktoś niedawno tam był. Z wnętrza wydobywało się dziwne, pulsujące światło. – Masz klucz dostępu? – zapytała Lena szeptem. Maks skinął głową i sięgnął do kieszeni. Ostrożnie weszli do środka. Korytarze pokrywał pył, a echa ich kroków rozbrzmiewały w ciemnościach. W centrum dowodzenia ekrany rozświetlały pomieszczenie jaskrawą zielenią, a na jednym z nich ukazała się przerywana wiadomość: „POMOCY... NIE JESTEM SAM...” Wtedy z głębi stacji dobiegł ledwie słyszalny szelest – i Lena, zamarłszy w bezruchu, poczuła, że coś obserwuje ją z ciemnych zakamarków...