Amelia i Filip mieszkali na skraju wielkiego, prastarego lasu, który od zawsze fascynował dzieci z ich wioski. Jednak nikt nie odważył się zapuścić głęboko pomiędzy cienie wysokich dębów, gdzie plotki mówiły o dzikich zwierzętach, olbrzymich pająkach i zaczarowanych roślinach. Pewnego letniego popołudnia nie mogli już dłużej oprzeć się ciekawości — las kusił ich zielonymi wzgórzami, z których szczytu, jak mówiono, widać było cały świat. Amelia chwyciła Filipa za rękę i ruszyli ukradkiem przez wysoką trawę, obchodząc zarośnięte kamienie, jakby bojąc się, że same ich dotkną. Gdy dotarli na wzgórze, poczuli na policzkach ciepły wiatr, a wokół nich zatańczyły świetliki. Nagle usłyszeli cichy śmiech dobiegający zza starego dębu. — Kto tam? — spytał cicho Filip. Zza pnia wyłoniła się dziewczynka o włosach zielonych jak młode liście. Jej sukienka była utkane z kwiatów, a wokół stóp wiły się cienkie gałązki. — Jestem Lira, driada tych wzgórz — szepnęła, uśmiechając się tajemniczo. — Niewielu tu przychodzi. Czekałam na was. Filip spojrzał na Amelię pytająco, lecz zanim cokolwiek powiedzieli, Lira poprowadziła ich za rękę pomiędzy drzewa. Szli coraz głębiej, dopóki nie natknęli się na pień starej jabłoni. W jego wnętrzu połyskiwały drzwi, jakby utkane ze srebra i światła księżyca. — Tylko raz w roku można je otworzyć, gdy księżyc jest pełny, a wiatr niesie zapach nowych przygód — powiedziała Lira, a jej oczy rozbłysły zielonym blaskiem. — Jesteście gotowi? Amelia poczuła na karku dreszcz ekscytacji. Zrobiła krok w stronę drzwi, słysząc bicie serca Filipa obok siebie. Nie wiedzieli, co znajdą po drugiej stronie, ale jedno było pewne. Ten dzień na zawsze odmieni ich życie... Lira uniosła rękę i dotknęła srebrnych drzwi, a one zaczęły powoli się otwierać, zalewając polanę dziwnym, złocistym światłem. Dzieci spojrzały po sobie i, wstrzymując oddech, zrobiły pierwszy krok do środka.